Verbinding 4

De laatste weken van ons verblijf gaan snel voorbij. Misschien omdat we veel buiten zijn, omdat de zomer zich eindelijk laat zien. Er zijn plaatsen in de omgeving waar de zomer, meteorologisch gezien, pas half augustus is begonnen. Het is nu ook nog uitzonderlijk groen en de herfstkleuren blijven uit. Nog steeds loopt de natuur  drie weken achter en moeten we wachten op de oogst. De eerste aardbeien en frambozen hebben we inmiddels kunnen proeven. Je blijft toch op zoek naar verbinding met datgene wat de natuur oplevert als je op Nordibacka woont.

Het verblijf van kinderen en kleinkinderen was uiteraard gezellig. Een handige pappa Chris knutselde een wip-wap, stoeien met water, broodjes bakken, spelletjes doen en grasmaaien. Zo komen de dagen wel om. Het bericht dat de band tussen Marije en Chris een nieuw kleinkind zal opleveren verraste ons. Maar het is natuurlijk prachtig nieuws en we hopen van harte dat de zwangerschap goed zal gaan. En dus ben ik met plezier aan het vijfde kleinkindboek begonnen. 

Het is overigens fantastisch om te zien hoe de negenjarige Laura op de komst van een nieuw broertje of zusje reageert. Na hun vertrek blijft er een berg wasgoed  achter, maar met het afsluiten, wassen en opruimen sluit je een periode ook weer echt af.

\

Naast het pomphuis stond een grote vogelkersboom, waarvan de wortels het pomphuis bedreigden.  Eerst met Chris en later met Gerke en onze dames hebben we de boom geveld, de verbinding tussen boom en wortels verbroken. We zijn  trots op de wijze waarop de boom viel. Het eindresultaat is ook meer ruimte. Bovendien hebben we weer iets meer uitzicht en een stapel hout om te kloven.

Inmiddels heeft Elsbeth een innige band opgebouwd met de eekhoorn, die in het lofthus woont. Hij, of is het een zij ?, meent ook recht te hebben op onze aardbeien en bessen en laat zich door onze komst niet uit het veld slaan. Er is met hem gepraat….maar zonder resultaat.

We brachten nog een bezoekje  aan Jannie en Henk, die een huis hebben in Björnrike het nabijgelegen skigebied.  En natuurlijk praat je dan over wederzijdse Zweedse ervaringen, lekker als Nederlanders onder elkaar. Tot onze verrassing kwamen een paar dagen later Lukas en Koosje onverwacht langs  voor een kopje koffie en een kommetje soep. Koosje kennen we van de cursus Zweeds. Lukas heb ik bij de presentatie van zijn boek geïnterviewd over zijn belevenissen als honorair consul  voor Zweden in Noord-Nederland. Die kontakten met landgenoten zijn stuk voor stuk bijzonder, gezellig en waardevol.

(PS; het boek van Lukas “Met een kraai heen en een hond terug` lazen wij in één ruk uit. Verkrijgbaar in de betere boekhandel, we weten er wel een)

We zijn al weer relatief dichtbij Advent en dus moet je het rendiermos plukken wanneer het vers is. Zo verbind je de zomer met kerst. Dus gaat er ook weer een doosje mee naar Nederland.

Dan komt ook het moment dat de berichten uit Nederland ons doen besluiten terug te keren. Dan maar geen bessen, frambozen, bosbessen en lingon. Terugkeren in eigen regie is beter dan gedwongen. Het besluit voelt goed en we pakken in.

Auto, veerpont, brug, allenmaal middelen van verbinding brengen ons weer heelhuids thuis, waar we nog even onderduiken en wachten tot onze ziel er is. Onderweg werd Elsbeth nog herkend als Mrs Hobson uit Engeland maar we hebben duidelijk gemaakt dat onze band een andere is.

Thuisgekomen ligt er een mail van onze vriend Piet uit Vlaardingen. Hij schrijft:

Je hebt als thema voor je blog dit jaar, verbinden, gekozen. Dit is de poster van de vredesweek, 19 t/m 27 september as, getekend door de jou bekende Len Munnink. Naar mijn idee geeft deze heel goed het thema verbinden weer. Vanmiddag heb ik met de pastor van dienst en de Vlaardinger ambassadeur van Vrede de dienst voor 20 september bij ons in de kerk samengesteld, het was een prettige bijeenkomst. David de Beer, de ambassadeur voor Vrede in onze stad, is van oorsprong Zuid-Afrikaander en in de Anglicaanse traditie opgegroeid, o.a. theologie gestudeerd met Desmond Tutu. Hij heeft jaren gewerkt voor de VN. Als waarnemer bij verkiezingen enz. en de laatste jaren als  speciaalvertegenwoordiger in naoorlogse landen om de conflicten voor beide partijen hanteerbaar te maken, een soort van vredestichter in o.a. Cambodja, Joegoslavië.enz. Dus iemand die weet hoe je bruggen moet bouwen en hoe vrede verbindt. Ik zie echt uit naar zijn preek op 20 september.

De vraag werd al eerder gesteld: waarom verbinding ?  Het kwam gewoon bij me op. En opeens is er zo’n poster: 1) bruggenbouwers: het boek dat ik las, 2) vrede: Europa is ook, en misschien vooral, een vredesideaal  heb ik deze zomer vaak gedacht en gezegd, 3)mensen die er mee bezig zijn: vrede: het gaat altijd om mensen. Zo ook deze verbindende blogkontakten tussen jullie, lezers en ons, belevers. Wat een veelzeggende poster. Dank je wel Piet !

En tenslotte: het was weer een groot genoegen, dank voor het lezen en tot volgend jaar.

Elsbeth en Henk

het pad naar Nordibacka (boven en onder)

uit de boswandeling met Aleida

onderweg een broodje

Denemarken: Kronborg slot