In ons voetspoor 5

Nordibacka

Het is stil op Nordibacka. 's Morgens vroeg krijsen de kraanvogels ons wakker. Selma Lagerlöf beschrijft in Nils Holgersson Wonderbare reis de elegante dans van deze vogels. Maar hun krassend gegier blijft de lezer in het pre-mediale tijdperk bespaart. 
Jagers leggen op de zeer naburige schietbaan hun test af in deze weken voor het begin van de jacht. Het geknal verbreekt af en toe onze ontspannende rust. Je went er aan. Net als aan het verkeerslawaai op de Rijksstraatweg. 
Onze dagen vullen zich  met kleine klusjes. Dingen die afgerond moeten worden. Het najaar meldt zich al met de eerste verkleuringen. Waar blijft de tijd? En wat hebben we al die weken gedaan? Gewoon geleefd, zoals je doet als je thuis  bent.

De rendieren hebben zich in de winter al tegoed  gedaan aan onze aardbeienplanten. De oogst voor ons is nu minimaaaaaal. Goed voor een paar beschuitjes. De frambozen daarentegen doen hun best dat gemis te compenseren. We proeven zelfs de zeldzamere en zoetere gele variant. De struiken hangen vol. En dan moet je er wat mee doen. Meer dan alleen plukken voor in de yoghurt. Gelei en jam zijn de smaakvolle herinneringen aan een mooie zomer. En morgen kun je opnieuw beginnen. De natuur bepaalt zelf haar ritme. 
De bloemperken hebben de meeste kleur verloren. Maar wat een verschil met de ielige  plantjes in mei. Het blad staat er nog kwiek bij. Nog een keer grasmaaien. De frequentie vertraagt. De laatste houtjes zagen en kloven. Ook de mens maakt zich op voor de tragere winter. Traag? Totdat de sneeuw uitdaagt tot scheppen, skiën en scooteren. Dan is het weer full fart.

Het is nog volop zomer in Nederland. Temperaturen die aantrekkelijk zijn. Het wordt tijd om Jens te leren kennen. Onze kleinzoon was twee maanden toen we vertrokken. Met filmpjes en foto's zien we zijn groei. Maar kennen doen we deze breed lachende drukke kleinzoon nog niet.
Het wordt tijd het nieuwe huis in Amersfoort van Jasper en Jeanette te bewonderen en te zien of de Funda foto's kloppen. Het is tijd onze vrienden weer te spreken.

We ontdoen het erf van alle parafernalia. We ruimen op, maken schoon, pakken in. Welke kleding nemen we mee, wat hebben we onderweg nodig, wat gooien we weg en wat overwintert op Nordibacka. Het leven is keuzes maken.

We plannen de terugreis, boeken overnachtingen en doen onze dingen voor voorlopig de laatste keer. Minutieus pakken we de auto in. Zo compact mogelijk. Het lijkt minder dan op de heenweg. Afscheid nemen van de buren is de finale. Je moet er doorheen.

We nemen de tijd voor de rit naar Haren. Onze ziel moet ook mee en gelijktijdig met ons aankomen. En zo vertrekken we die maandagmorgen vrijwel gelijktijdig met onze Nederlandse buren Gerke en Hilda, die de laatste vakantieweek ook hier hebben doorgebracht.

Intermezzo met wat losse gedachten

1. Het is een voorrecht als je zo lang in een ander land kunt wonen. Het contact met land en bevolking verdiept zich. Je leeft met een been in het eerste en het andere been in het tweede land. Iets wat we ook kennen uit de periode dat we in Leuven woorden.

2. Natuurlijk beperkt het bezit van een tweede huis je in het bezoeken van vele andere wonderschone oorden. Soms is dat jammer.

3. Het blijft opvallend dat de problemen in Nederland en Zweden zo parallel lopen. Er is dus niets nieuws onder de zon in landen met  een min of meer gelijke ontwikkeling en welstand. Dat stelt gerust en relativeert.

4. Bijna overal treden mensen je open tegemoet als je je gewoon gedraagt. Het is de basis voor de menselijke contacten die het leven de moeite waard maken.

5. Nederland is geen eiland. Onze toekomst ligt in Europa. Misschien anders dan nu maar Europa is veel meer dan een vredesideaal.

Op reis door Zweden


Denkend aan de weg Sveg-Mora zien we traag eindeloze bossen en rotsformaties voorbij glijden. Na al die jaren kan deze tocht ons nog steeds niet boeien. We zijn onderweg naar Jaap en Truus, die ons met hun gulle gastvrijheid opnieuw ontvangen. Ze wonen prachtig aan de rivier de Klarälven in Värmland. We hebben de herfst weer achter ons gelaten en de natuur is prachtig. Liefelijker dan bij ons in het noorden. Deze streek is meer dan royaal voorzien van landgenoten. We zien er op een paar kilometer meer dan de hele zomer. Geen wonder dat Värmland wel eens de dertiende Nederlandse provincie wordt genoemd. Een dag later gaan we  met z'n vieren op bezoek bij Piet en Co, zomergasten als wij. We kennen elkaar van de cursus Zweeds in Groningen en hebben al jaren contact. Co schotelt ons een heerlijke "räkmacka" voor. Heerlijk deze zelfbereide versie van het beroemde garnalenbroodje.

De volgende morgen zetten we onze reis voort naar Tranås, dat ten oosten van de beide meren ligt in een gebied dat we niet of nauwelijks kennen. We gaan kijken bij de fabrikant van een mechanische sta-op stoel, die er ook aantrekkelijk uitziet.

Het koopbesluit is snel genomen. De  dag vult zich met nostalgie door ons bezoek aan de zuurstokkenstad Gränna, waar we met onze vrienden Piet en Loes in een ver verleden van alles hebben beleefd.Hoewel de tijd zichtbaar is voortgeschreden herkennen we veel.

Het vandrarhem in Tranås is een aanrader. De jeugdherberg ligt in een park en is gevestigd in mooie oude huizen. Een jong, pas nieuw, en zeer gastvrij echtpaar doet ons zich direct welkom voelen. Bij onze terugkeer de tweede dag zegt de gastheer schalks: welkom thuis.

We gaan verder naar Olofström bijna aan de Zweedse zuidkust. De plaats waar het allemaal begon in de zomer van 1970 toen Henk voor de eerste maal in Zweden kwam. Nog steeds hebben we er vrienden en voelen we ons er thuis. Kjell en Annika hebben dochters en kleinkinderen uitgenodigd en zo wordt het een warm weerzien op een prachtige zomeravond.

Het voelt goed als we aan de rand van hun zwembad 's avonds lekker eten en van elkaars gezelschap genieten. 

Op naar Denemarken en komen via beide bruggen en een pont zaterdagmiddag aan bij onze verblijfplaats vlakbij Sonderborg. Op deze mooie avond rijden we nog even naar de camping aan de baai, waar we zo'n 35 jaar geleden enkele dagen met de tent kampeerden. En ja hoor…we herkennen het nog.

Zondagmorgen rijden we door een relatief rustig Duitsland de ruim 500 kilometer naar huis. Ook hier is het weer "huis veroveren"en acclimatiseren. Tjonge, wat is het hier druk en wat een herrie.

Intermezzo over vluchtelingen

Buitengewoon gastvrij heeft Zweden veel vluchtelingen opgenomen en dat heeft ook een schaduwkant, die extreem-rechts breed uitmeet. En soms is het ook goed mis als er getto's ontstaan. Niettemin kunnen we een voorbeeld nemen aan de Zweedse houding.

Een vluchteling die vorig najaar naar Zweden kwam verkocht deze zomer hapjes uit zijn thuisland op de markt in Vemdalen. Enkele vrouwen uit het asielzoekerscentrum hebben het eten bereid, ze hadden er plezier in en spraken met handen en voeten. De man sprak een beetje Zweeds. De trots en dankbaarheid spatte van dit ondernemerschap af. Een week later kochten we weer lekkere Syrische hapjes.


We zomeren na, we mijmeren nog wat over Nordibacka en langzamerhand neemt Haren weer de overhand. Deze serie blogs is vol. Dank voor jullie lezen en jullie reacties.
Het was een waar genoegen.

Elsbeth en Henk  

Uit ons Nordibacka album