De wereld wordt steeds kleiner. Dat is niets nieuws maar met de gevolgen daarvan moet je leren omgaan. Je krijgt het nieuws mee, leest webpagina's van kranten en emailt wat af. Zo kun je in twee werelden leven. De andere kant is dat je van de zorgen en verdriet thuis wel op de hoogte bent maar alleen op afstand kunt reageren. Het gevoel dat emigranten in de 19e en 20e eeuw ook vaak moeten hebben gehad. Ziekenhuisopname's, operaties, behandelingen, onderzoeken en een sterfgeval (van oud-collega en vriend Gerjan) vinden plaats op grote afstand. Je bent er bij en ook weer niet. Gelukkig is kontakt houden niet meer heel moeilijk. Al die gebeurtenissen doen je wel je eigen zegeningen opnieuw goed waarderen.
 |
| bijpraten met Gerke en Hilda en Jaap en Truus |
Onze vorige blog over de Sterke Vrouwen heeft veel reacties opgeleverd. Zowel gekoppeld aan de blog als in afzonderlijke mails en telefoontjes. Mooi is dat: zo'n onderwerp dat kennelijk een gevoelige snaar raakt. En wij mannen kennen onze plaats (weer). Letterlijk of figuurlijk: sterk zijn maakt alles eenvoudiger. (Dit is overigens geen pleidooi voor een dommekracht). We hebben overigens inspirerende voorbeelden van sterke mensen in onze nabijheid.
 |
| vlakbij de bron |
Met Erik en Iris, wat oudere mensen in de buurt, drinken we af en toe een kopje koffie.Beiden weten ontzettend veel van het bos en het leven vroeger en nu in het dorp. Dat is interessant omdat we bezig zijn de geschiedenis van Nordibacka te achterhalen.
Zo'n 60 jaar geleden is er over een afstand van meer dan 2 km een waterleiding aangelegd naar dit perceel. Stel je voor: er ligt een bron in het bos. Je holt boomstammen uit met een boor, koppelt die aan elkaar en met zelfdruk heb je hier water. Erik toonde me de bron en vertelde op onze tocht er heen van alles over het bos, de houtkap en het leven van de bosarbeiders. Er is zelfs nog een stukje van de leiding te zien. Het was absoluut een belevenis en als je je voorstelling maakt van de hoeveelheid werk en de omstandigheden word je heel bescheiden.
Net als in Nederland is het herfst. En dat na een zomer die beter was dan daar. Voor de lezers in andere landen geldt misschien niet. Maar Nederlanders praten altijd over het weer dat op vakantie beter moet zijn dan thuis. En het is ons gelukt.
De laatste gasten zijn weer op weg naar huis. Piet en Loes (uit Vlaardingen) ontmoetten we 36 jaar geleden op Terschelling en we komen een paar keer per jaar bij elkaar op bezoek.Ze waren 13 zomers geleden onze eerste gasten hier. Er is veel veranderd in en om het huis. Maar de gezelligheid, de goede gesprekken en de onvermijdelijke spelletjes Risk zijn al die jaren hetzelfde gebleven.
 |
| rendier spotten met Piet & Loes, weinig en veraf |
Bovendien profiteren onze frambozenstruiken volgend jaar van hun deskundig snoeien. En als slagroom op de pudding stookten we daarna de takken lekker op.
Ook Gerke en Hilda verbleven weer ruim een week als buren op Nordibacka. Vertrouwd, gezellig en als vrienden onder elkaar zoals steeds de laatste jaaaaaren.
 |
| Jaap legt het allerlastigste stukje |
Lami-jaap en zijn Truus zorgden voor de grootste opwinding de laatste weken. Op ons verzoek waren zij direct bereid onze nieuwe laminaat vloer te leggen. Mijn onhandigheid is wel bekend. Dus togen Jaap en Truus in het voetspoor van de oude bosarbeiders uit Värmland naar Härjedalen. En noch steeds zijn die 'arbeiders'vindingrijke, enthousiaste en noeste werkers, die veel gezelligheid mee brengen.. Geduld en precisie passen bij Jaap en na 4 dagen was de klus geklaard. En met het resultaat zijn we heel erg tevreden. Heeeeeeeeel hartelijk bedankt !
Helaas gleed ik (henk) na 2,5 dag uit op het stof op de gladede vloer en verstuikte fors de linker enkelbanden.
Gerke heeft een noodkoffer en verstand van dit soort zaken. Koelen, verbinden en rusten. Maandags naar Hede om foto's te maken. Gerke assistentie bleek onmisbare bij de bediening van het apparaat. Geen breuk te zien gelukkig en na gezamenlijke bespreking van de foto's op krukken huiswaarts. Maar ik kan niet hinken............, lastig
Na Gerke nam Loes de deskundige zorg over, zodat het nu 2 weken later redelijk gaat.
We zijn ook met onze laatste weken bezig van ons verblijf in Zweden. Tuinstoelen gaan al gedeeltelijk naar binnen, het gastenverblijf winterklaar gemaakt, water afgetapt en de klusjeslijst wordt niet meer aangevuld.Dat is ook de opmaat voor ons leven in Nederland, waarvoor de eerste afspraken al zijn gemaakt. De verkeersmarkten komen er aan en er zijn al twee huwelijken in oktober. En we hebben een dagje Schier in het verschiet met de oud collega's van Intres.
 |
| lingon time |
Daarmee is dit ook de laatste van onze serie zomerblogs, die niet meer wilde zijn dan een manier van kontakt houden met onze familie en vrienden thuis. Het is een beeld van ons leven hier tussen de Zweden en de dorpsbewoners. Een onderwerp dat we hier regelmatig bespreken met Len en Herman, evenals wij ibland-boende in Vemhan. En tenslotte dank aan alle mensen die een oogje in het zeil hielden en op onze bloemen pasten. Maar vooral aan Fre en Karel. Jullie aandacht geeft ons een gerust gevoel.
