Nordibacka : Verbinding 2

Langdurig verblijven in het buitenland betekent niet dat je iets van Nederland hoeft te missen. Het web, de tvschotel, internetbellen, het maakt de wereld heel eenvoudig. Deze ontwikkelingen staan het echte nemen van afstand overigens wel in de weg. Verbinding is mooi, maar het moet wel bescheiden blijven.

Toch blijven we zo gemakkelijk op de hoogte van de gezondheid van tante Annie, waarmee het heel goed gaat, en de situatie bij onze vrienden. En dat is waardevol. Zo is het leven vol paradoxen.

Wat er in Nederland gebeurt raakt ondertussen wel wat verder weg voor ons. De ontwikkelingen in Europa worden in Zweden ook breeduit in de media behandeld. Zweden zijn blij met hun Zweedse kroon maar niet eensgezind in hun mening over een grexit. Men maakt zich bovenal zorgen om de toekomst van het project Europa. Grieken, zo blijkt steeds opnieuw, spreken een eigen taal in de discussies. De andere partijen zitten op totaal andere golflengtes. Vertrouwen in elkaar en het spreken van eenzelfde taal is essentieel bij het leggen van verbindingen. Inburgeren heeft daarmee te maken en zelf hebben we dat hier aan de lijve ervaren. Europa is inmiddels van de rekenmeesters en niet meer van de vredesduiven. Naties verbinden is een bijna onmogelijke opdracht. Ze verschansen zich achter dikke `muren`en blazen hoog van de toren.

Onlangs bezochten we de Långå schans. Een klein broertje van Bourtange, waarvan slechts een grasveld, een aarden wal en een maquette over is. Toch konden we ons een goede voorstelling maken van het leven binnen de schans. De verdediging tegen de Denen/Noren was de aanleiding voor de bouw. Bij de vrede van Brömsebro in 1651 droeg Denemarken de provincies Skåne, Jämtland, Gotland en Härjedalen definitief aan Zweden over. Deze vrede is feitelijk ook een onderdeel van de Westfaalse Vrede, die een einde maakte aan onze 80jarige oorlog. Het verhaal van deze schans is een mooi voorbeeld van het willen verbinden in vrijheid of, anders gezegd, van niet willen verbinden. De schans bleef na de vrede nog lang in dienst als bescherming.

Op de terugweg bezochten we na jaren voor het eerst een andere schans, de springschans in Hede. Toch wel hoog als je eenmaal van boven naar beneden kijkt. De schans is vooral voor regionaal gebruik en we hebben nooit gehoord van grote toernooien. Je hebt vanaf de heuvel een prachtig uitzicht op de omgeving. Zo'n voorziening toont ook dat het winterseizoen van veel groter belang is dan het zomertoerisme.

We maakten een uitstapje naar Sundsvall. Het is maar 275 km, hoewel de tocht met de auto bijna 3,5 uur vraagt. Ikea, jawel, stond op het lijstje om het verjaarsdagscadeau te kopen, dat ik van de Eisses zwagers en schoonzussen kreeg. Omdat de inrichting van de vele Ikea's vrijwel identiek is leg je als klant gemakkelijk verbinding met de winkel. Ik weet goed welke vernietegende invloed het bedrijf heeft gehad op vele branches, maar de formule fascineert me ook. Ik zal mijn leven lang met de ogen van een winkelier naar winkels kijken en zie telkens weer nieuwe dingen in de Ikea formule. En al zo lang en zo internationaal, het is knap. Maar ik ken ook de negatieve verhalen en die zijn ook waar. Eenmaal in de stad doe je natuurlijk ook de weekboodschappen voor stadse prijzen.

verjaardagscvadeau

Zo gingen we ook op bezoek bij Malin en Jasper, de trotse ouders van Alde, het kleinkind van onze vrienden Jaap en Truus in Munkfors. De kleertjes van onze Isa zijn aan Alde's ouders verkocht en via ingewikkelde transportwegen van Veendam in Sundsvall terecht gekomen. Die inspanning is absoluut de moeite waard geweest. En Elsbeth mocht zelfs Alde even gezellig op schoot hebben. Zo'n bezoek met zo´n gastvrije en hartelijke ontvangst is toch ook weer een heel bijzondere verbinding. Zo'n tripje geeft ons het gevoel van vakantie, omdat het hier wonen voor ons gewoon is.

Openbare veilingen horen bij dit seizoen en zijn een relatieve publiekstrekker. Handel als verbinding. Wij scoorden een prachtige schaal voof €7 en een ouder model Kenwood keukenmachine voor € 25. En ondertussen verbazen we ons over de prijzen,die soms precies omgekeerd uitpakken dan wij denken.

Gisteravond, zondag, maaide buurman Torbjörn het gras en dat is een eerste teken dat de zomer al weer een eindje op streek is. Hij maait maar een keer. Vandaag zijn de koeie-eieren gedraaid en ligt het land verder weer braak.
Een groot speelveld als onze kleindochters komen.

In de natuur is alles met minstens twee weken vertraagd. Dus het is nog even wachten op de lingon en de frambozen. Maar er nu zijn wel volop bloemen in de tuin. We doen ons tuinwerk niet voor niets, alhoewel de hieronder wilde bloemen in de wei te zien zijn.

Bij aankomst bleek Britt nog wel ingevroren lingon van 2014 voor ons te hebben. AnneMarie had nog frambozen van dat jaar in de vriezer voor ons. Dat vergemakkelijkt het wachten. Dank jullie wel beste buren. En zo voel je je snel weer thuis.

Hartelijke groet van Nordibacka