Natuur, natuur en natuur

Natuur. Allereerst een bloemetje uit onze eigen tuin voor jullie als lezers van de blog. Het is een combinatie van 'wildgroei'en perk planten. We vinden het leuk dat jullie meelezen met onze belevenissen. We krijgen ook reacties, die ons bijpraten over wat er 'thuis'gebeurt. (Trouwens wat is 'thuis' vragen we ons wel eens af). Maar voel je nooit verplicht te reageren. 
Bij het onderdeel "gecultiveerde" natuur hoort natuurlijk ook het onderhoud van ons bos(je). Met de hulp van buurjongen Daniel hebben we veel gesnoeide takken opgeruimd. En Gerke en Henk hebben vorige week nog wat boompjes omgehaald. Lekker werk ! Onze  vrienden Gerke en Hilda waren hier vorige week en verbleven in hun eigen huis hier op Nordibacka. Zo samen op het terrein was het weer heel gezellig.

vergroten door erop te klikken

Onze tuinbonen zijn door de vogels verorberd. Er bleef 1 struik over, die 2 bonen opleverden met 4 boontjes elk...
en genoten dat we hebben ! Heerlijk.

Als je niet van groen houdt heb je hier niets te zoeken.Voor de goede orde:naderhand hebben we de kantjes geknipt.

Natuur. Dat er hier beren zijn hebben we al wel eens gemeld. Zaterdag is de jacht begonnen en tot 15 oktober mogen er ruim 250 worden geschoten. Onder strenge voorwaarden weliswaar. Er zijn zo'n 3000 beren in Zweden en omdat de stam te groot wordt is het quotum dit jaar verhoogd. Er zijn steeds meer meldingen van overlast voor mens en dier. In het noorden is er zelfs een plaats waar de Samen SEK 3000 bieden voor iedere geschoten beer, omdat de rendierkudde zwaar heeft geleden door aanvallen van beren.
Wolven komen ook steeds meer voor en dat vraagt vast en zeker ook om maatregelen binnen een paar jaar. We hadden echter nog nooit gehoord dat de lynx en de veelvraat hier in de omgeving ook  regelmatig worden gesignaleerd. Ze komen zelfs vaker voor dan beren. Maar het grootste jachtevenement is toch wel de elandenjacht. De tijdrekening is dan ook "voor de elandenjacht" of "na de elandenjacht". In de krant lazen we dat er jaarlijks 80.000 elanden in (heel) Zweden worden geschoten. Vanaf 6 september is het weer uitkijken voor de elanden. In tegenstelling tot het berenvlees, dat wordt verwerkt tot hondenvoer, wordt het elandenvlees door de mensen gegeten.Het is erg lekker.
Wij moeten kippengaas gaan zetten rond de jonge aanplant seringenbomen, want anders is het voer voor de reeen hebben we gemerkt.

Het is bijna herfst en na een paar nachten omstreeks het nul graden punt zien we de bomen snel  bruinen. Daarvoor hadden we trouwens prachtig nazomer weer. Het betekent dat we de laatste klussen buiten moeten doen, de buitenmeubels naar binnen brengen, met aanmaakhoutjes de houtvoorraad winterklaar maken en de laatste rabarber uit de tuin halen. Er zijn veel frambozen en nu is alleen het wachten nog op de lingon. Dat eten uit en van het bos is toch steeds een belevenis. In Nederland zijn we dat volledig kwijtgeraakt. Wie zoekt er nu nog beukennootjes, eikels en kastanjes ? Als vanzelf gaan we ook een beetje leven op het ritme van de natuur, dat een belangrijke stem heeft in wat we dagelijks doen. Hier hoort dat gewoon bij het leven van de inwoners van Vemhan.


Natuur.Over de inwoners van dit dorp gesproken..... Zij schreven twee boekjes met verhalen van vroeger en over de oudste boerderijen, die hier zijn. Aangevuld met de verhalen van Britt, Anne-Marie, Erik  en de paperassen van Olle & Kerstin hebben we een beetje een beeld van de bewoning op/van Nordibacka  vanaf 1865. Kadastraal heeft Nordibacka nr. 1 en op deze plaats hebben twee boerderijen gestaan, waarvan alleen de onze nog over is.

Rond de eeuwwisseling naar de 20e eeuw vestigde zich hier het geslacht Backman. Nazaten van 3 van de 4 kinderen bezitten tot op vandaag nog grond, bos, een vakantie huis of wonen hier nog. Aan de hand van kadastrale kaarten is uitstekend te volgen hoe van het grote perceel delen zijn afgescheiden ten behoeve van nieuwe huizen voor een familielid. Erfeniskwesties spelen eigenlijk nauwelijks een rol.  Pas in het begin van de jaren 60 kreeg Vemhan een geasfalteerde weg naar Sveg. En als je dan bedenkt dat ons eerste kontakt met Zweden dateert van de jaarwisseling 1969/1970 dan komt de ontwikkeling van dit dorp binnen je eigen tijdsbestek. 
Het lag in de natuur van dit soort dorpen om besloten te blijven en dat kun je natuurlijk nog steeds  merken de invloed van de oude geslachten,die op hun beurt ook vaak weer familie van elkaar zijn.
Wees gerust: met 6 Nederlanderse families, 2 Duitse en 1 Finse op 200 inwoners is nu het quotum buitenlanders vol zeggen wij gekscherend. Er staan hier wel 100 huizen, waarvan de eigenaar elders woont. Dat komt deels omdat het ouderlijk huis niet snel wordt verkocht en maar een paar dagen per jaar door de kinderen/klein-kinderen/ enz. wordt bewoond.(Van ons huis aan de Rijksstraatweg hebben we eigenlijk nooit de oudste geschiedenis geweten.)

Zweden in Norrland leven in de natuur, van de natuur en met de natuur. Ze zijn trots op hun fjallen. Over het onderweg zijn in die natuurgebieden is veel gefilosofeerd en geschreven. Onderstaand een mooie gedachte van Karin Boye
"In ieder geval is er een doel en een zin in ons onderweg zijn- maar het is de weg zelf die onze moeite waard is "


En tenslotte
- is er inmiddels dankzij Chris een eigen geo-cache op Nordibacka
-feliciteren we de medewerkers van de bibliotheek in Haren met hun nieuwe commerciële inrichting. Het is een pilot. Gaat dat zien.
- moet dankzij een kapotte kraan een hele wastafel vervangen worden (is relatief goedkoper)
Tot ziens ! Vi ses !