Bitterballen,aardbeien en krentenbrood

De tijd vliegt en er zijn alweer vier weken verstreken sinds onze laatste blog.Van vervelen komt hier niets want er is altijd wel wat te doen. Elsbeth zette  bijvoorbeeld de trapopgang in frisse witte grondverf en Henk verbeterde de werkhoek in de schuur.Grote wassen doen we in de wasserette in het dorp: veel,snel en voordelig. En buiten droogt het bijna waar je bij staat.
Grasmaaien moet  met dit weer wel iedere tien dagen. Mooi trouwens dat je daarbij kunt zitten. Het weer is goed en de temperatuur lekker. Regelmatig komen er echter buien voorbij en dat maakt het groeizaam weer. En dus houdt Elsbeth het perk bij en moeten we snoeien.......


Vorig weekend hadden we bezoek van Truus en Jaap, vrienden die sinds vorige  herfst in Zweden wonen. En natuurlijk zijn die dagen de fraaie dingen en de eigenaardigheden van Zweden onderwerp van gesprek. Het gemak en soms het flegmatisme waarmee ieder onderwerp hier wordt benaderd. De EU die wordt verguisd en de EU subsidies die zo welkom zijn.

Alles is hier het mooiste, beste, grootste van de wereld, hetgeen de oerNederlander in dit dorp Herman eens deed verzuchten: "'t is ook maar net hoe groot jouw wereld is"
Een van de bijzondere dingen van Nederland zijn bitterballen. Kijk maar 's op het internet en je komt veel recepten en nog veel meer verhalen tegen van Nederlanders in de diaspora, die deze kleine wondertjes bejubelen. Eerlijk is eerlijk ook wij gaan voor een kroket in de eerste uren terug in Nederland. Welnu, Elsbeth had het stoute plan opgevat ze zelf te maken, omdat bitterballen buiten Nederland niet te koop zijn. Het resultaat was verbluffend (slechts 1 ontploft !) en overheerlijk. Geweldig en dat  vonden ook Truus en Jaap en buurvrouw Anne-Marie die ze nog nooit geproefd had. Een heerlijk borrelhapje op het terras dus.

Zweden heeft natuurlijk ooit z'n mooie dingen en dus reden Jaap en Henk op de fyrhjuling (quad) van Bosse door het bos. Je voelt je weer een kleine jongen en wat een pret dat 'scheuren'door het bos.Jaap met zijn crosservaring had nog niet eerder op zo'n machine gereden en vond het een van de hoogtepunten van de dag. En zo gaat een weekeinde probleemloos voorbij en vertrokken ze zondagmiddag weer naar huis. Het was opnieuw weer gezellig.


De natuur is laat en er zijn zorgen over de  bosbessen en de gele bosframboos. Dat laatste is niet nieuw en horen we elk jaar. Maar dat komt omdat ieder z'n eigen geheime plukplek heeft. Hoeveel bosbessen  en lingon( familie van de cranberry) er te plukken valt zullen we nog wel zien. De aardbeien zijn 3 weken later dan vorig jaar. Bovendien schelen de onze nog een week met die van de buren onderaan de berg. Om de toekomstige oogst zeker te stellen hebben we besloten het aardbeienveld uit te breiden.'t Ja en dan komen de problemen en moeten we met vereende krachten samen aan de slag.En op een na hebben we de keien er allemaal uit. We  verheugen ons nu al op een wel vierdiende oogst.En de keien hebben al een nieuwe bestemming. 
Deze week hebben we ook de eerste wilde frambozen gegeten. Hoewel wild ........? als je ziet wat we allemaal doen om de bossen uit te dunnen en te snoeien. 
Het paddenstoelen seizoen is eveneens laat maar we aten al wel weer Karl Johan van eigen grond. Het blijft bijzonder dat eten uit het bos.


In het bakproces van ons 'eigen brood' hebben we dit jaar ook enkele stappen gezet. In Uppsala kochten we een goed broodboek, waarin sprake is van een voordeeg. Ook legt het goed uit hoe je gemakkelijk een goed zuurdesem maakt. Een voordeeg maken een avond te voren levert een smakelijker brood op dat beter van consistentie is en langer vers blijft. Een zuurdesem is een avontuur op zich. De combinatie van beiden leidde tot het beste krentenbrood dat Henk ooit  bakte. Recepten op aanvraag: nordibacka@gmail.com

Nee, nee ik (Henk) houd me wel in, maar de foto toont het 'koopcentrum'van het dorp, waarvan vrijwel alle elementen van de marketing-mix niet kloppen.De foto toont de donkere wolk, die eigenlijk al boven de enige winkel hangt zolang wij hier komen. Er was onlangs een informatieavond over de toekomst van de winkel en ik ging er heen met Anne-Marie. Ik had beloofd niets te zeggen maar dat is  niet gelukt.  Mijn handen jeukten......maar 't is goed afgelopen.
De oplossing voor de winkel......? jawel Europese subsidie !???????????.Toch is het niet allemaal droefheid in het dorp: we wonnen opnieuw het dorpenspel;, werden tweede bij de onderlinge voetbalwedstrijd en de wasserette en de sauna zijn de echte parels van het dorp.

Vandaag (8 augustus)was er in Vemhan een openlucht gudstjanst en een optreden van speelmannen uit Harjedalen.De godsdienstoefening is kort en eenvoudig en ging over het (blijven als ) kind. De liederen gingen over de natuur en daar zaten we middenin.Het zingen was zoals altijd nauwelijks hoorbaar maar de hele setting heeft toch wel wat. 
We blijven  bewondering houden voor die vrolijke violisten.Klasse ! Het zijn de mensen, die vroeger bij feest en verdriet met hun muziek vreugde en droefheid vertolkten.Ze behoren tot het Zweedse cultuurerfgoed.Het is vandaag 100 jaar geleden dat 'onze'plaatsgenoot Tor Andersson Hamrin werd uitgekozen dat riksspelman. We hadden dus ook wat te vieren.

En tenslotte

- ontgaat het politieke gedoe in Nederland ook de Zweedse pers  niet en worden er parallelen getrokken met Denemarken en Noorwegen. Ook hier dreigt ultra rechts in de Kamer te komen in september en schuiven de liberalen dientengevolge naar rechts op.

- kunnen we ons lijstje met gezien 'wild' uitbreiden met een eland, een kikker en kraanvogels

- horen we goede berichten van het thuisfront waarover we ons erg verheugen
- maar proberen we op afstand mee te leven met droeve berichten uit onze vriendenkring

- en gaat Haren 850 enthousiast door met dank aan de achterblijvers

Kortom: we blijven nog even.