Onbespied waanden we ons tijdens de werkzaamheden,al zou je dat niet zeggen, aan de bosrand. Maar echt ...we haalden hout uit het bos om nog vaker de kachel aan te kunnen steken. Zagen doen we volgend jaar maar het hout ligt nu tenminste droog achter het lofthus. En de
fotografe spreken we nader. Nog meer paparazzi zou je kunnen zeggen van de foto's van het "rendierspotten "- en met groot succes voor een avondvullend programma(met dank aan G&E)- op Flatruet.En dan hebben we het nog niet over de foto´s van de terugkeer van de koeien van de zomerwei. Buren Tobjorn,Anna en Manne wonen 's zomers in het fjall op de boerderij,waar de koeien vrij rond lopen en grazen in de natuur. En 's avonds komen ze uit eigen beweging terug naar de zomerboerderij en gaat het hek
dicht tegen de beren. Het is 2 mijl zoals ze hier zeggen, dus 20 kilometer, en de koeien lopen het hele stuk onder begeleiding van "echte"ko-boys. Alleen de oer-moeder Stjarna en de twee jongste kalfjes worden gereden en lopen inmiddels in de wei naast ons samen met de stieren. De anderen lopen bij de boerderij tot het tijd is voor stier Jack, of Jak op z'n Zweeds. Dat moet volgend jaar ook een beetje passen en dus is het even rekenen.In real life http://www.youtube.com/watch?v=W_XQBBssK2c
Morgen beginnen ook hier weer de scholen en is de zomer feitelijk voorbij. Drie weken geleden maaide de buurman het gras al dat nu als 20 koeie-eieren keurig langs de kant van ons land ligt. Rolf was er net en de kinderen van Nina keken hun ogen uit. Stadskinderen zagen het landleven voor de deur en na het maaien hadden ze een geweldig groot speelterrein. Dat je van de natuur direct kunt eten is ook een beetje vreemd. Toch hebben ze geweldig genoten.
Weken (leuke) met bezoek liggen achter ons en we hebben veel bijgepraat. Annika en Kjell uit Olofstrom deden een grote reis door Zweden op de motor en bleven een nachtje. Nederland
s/Noorse Susan verrastte ons een weekend met bezoek en we hebben ook met haar heerlijk bijgepraat over het leven en ouwerwets bijgepraat over ons boekverkopersvak. Met haar bezochten we de tentoonstelling over de heksenverbrandingen in de jaren 1670 in Lillhardal. 300 vrouwen in 5 jaar tijd....verschrikkelijk wat geloof, macht en angst allemaal kan aanrichten. Maar ja..net als vaker al is gebeurd...een aantal jaren geleden is er excuus voor die daden aangeboden. Hoe helpt dat nu nog vraag je je af. En hoe zou het anno 2009 gaan als een soortgelijke aktie wordt onketend in onze maatschappij?
Buurvrouw Anne-Marie kreeg haar Nederlandse kennis op bezoek en 41 jaar werd bijgepraat. Terug naar de 60-ties. En wij zagen in levende lijve wat we hebben veroorzaakt met onze oproep in de krant. (zie ons eerste blog)
Morgen gaan Grieteke en Ewout weer door naar Nederland. Ze reisden via Noorwegen en hebben ons, tijdens hun verblijf deze week, hier geweldig geholpen. De westmuur zit weer goed in de verf en dat is een pak van ons hart. Volgend jaar moet de voorkant weer want die is erg slecht (Jasper ... heb je tijd ?)Het was een erg fijne week met "cultureel werk", klussen dus maar ook heel veel gezelligheid.
En ook Grieteke en Ewout hebben ervaren hoe therapeutisch het boswerk is. Het grote werk op sterke schouders. Houthakken heeft als voordeel dat er aan je wordt gedacht als het hout wordt gestookt, zeg tot 2016/2017. En Gerke kan gerust zijn dat ook het laatste deel van het bos is
opgeruimd en ontdaan van omgehakte stammetjes.
Overigens is bos hier vooral produktie en nauwelijks natuurschoon. Achter het huis zijn grote stukken gekapt en rijden vrachtauto's met dubbele aanhangers heen en weer om het hout te halen. Wat jammer van het bos denk je dan. Het duurt 80-100 jaar voordat het weer gekapt kan worden. Maar ondertussen hebben wij vast wel incontinentie-materiaal nodig. Misschien wel van eigen bodem...
Thuis lijkt alles goed te gaan maar missen we de 3e bruiloft in de familie. Nu van Arjan en Leanne. Ook misten we het feest van Piet en Co. Maar een mens kan ook niet alles. En gelukkig is er begrip voor.Jannet en Jur en Wills maar ook anderen zoals Etty en Janny en Fre vergeten frau Beum niet. En dat voelt goed.
Twee plaatjes om te laten zien hoe het weer is. Het Sonfjall in de regen en de akkerbloemen volop in de zon voor het huis.Zoals overal kan het weer alle kanten op. Maar de temperatuur begint te dalen en 's nachts naderen we al weer het vriespunt. Kortom: ons vertrek komt langzaam maar zeker in zicht.Maar hopelijk duurt het nog even.
Kram van ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten