Thuis,huis en naar (t)huis

De lingon is geplukt, de schuren aangeveegd,het terrein opgeruimd, de tuin winterklaar gemaakt en klussen doorgeschoven naar het volgend jaar....kortom we kunnen binnenkort naar huis. Dat gevoel van 'nu is het genoeg'overvalt je iedere keer van de ene op de andere dag. Het is er opeens. Aan de andere kant heb je nog helemaal niet het gevoel dat je weg wilt. Het  is dubbel, het is het verschil tussen huis en thuis. En dat verschil wordt bepaald waar je bent. We zijn hier net zo thuis als daar en de overgang tussen die twee is altijd een beetje lastig.  Natuurlijk is het een voorrecht om afwisselend in twee landen te wonen en we genieten van beide. Het beste van twee werelden dus.  


We hebben vanaf half mei hier weer gewoon gewoond en zijn behalve ons uitstapje naar Uppsala nauwelijks op stap geweest. Geen behoefte ? of worden we al een beetje een Norlanning, wiens wereld niet altijd groot is. In Haren mis je rust en ruimte, alleen al omdat je met velen op een klein oppervlak woont.


De laatste dag komt er aan. Onvermijdelijk en dat weet je al vanaf de dag van aankomst. Het is de slechtste dag van het verblijf en de meest ongezellige avond. Opgelucht vertrek je de volgende dag. Wat dubbel  eigenlijk  allemaal als je het zo opschrijft.

Je neemt ook weer afscheid van personen in Vemhan, Britt en Bosse, die een eenzame winter tegemoet gaan, Anne-Marie, die over een paar weken naar huis gaat, Herman en  Len, die deze week weer naar Haarlem vertrekken. 


Daarnaast zijn er allemaal andere kleine en grote dingen die gedaan moeten worden.
De rekening betalen van de bouwmarkt, nog even naar Ekberg, de vrieskist en koelkast leeg eten. Lijstjes maken van wat de volgende keer mee moet. De kluslijst bijwerken. Grofvuil afvoeren (de 2e keer al deze zomer), enz. enz.
Tot het moment dat de auto wordt ingepakt en het afscheid werkelijkheid wordt en je voor de laatste keer deze zomer de berg af rijdt.Terug in de tijd want de nachtvorst en het witte  - met nachtvorst- ontwaken zijn in Nederland nog ver weg.

Overigens is het natuurlijk wel zo dat dit leven alleen kan als er hier en daar mensen zijn die een oogje in het zeil houden. Dat is hier het geval met goede buren. Dat is in Haren het geval met buren en achterburen die tegelijk ook voorburen zijn, broers en zussen en zeker ook Fre, die samen met Janny trouw onze post beoordeelde en doorzond. Alle hulde en heel veel dank voor hen.

De vriendschappelijke contacten blijven zo'n periode wel in stand dankzij alle moderne communicatie middelen. We kijken daarnaast naar de Nederlandse tv en lezen de Nederlandse krant. (De Zweedse tv en krant ook trouwens). Omdat je maar op een plaats tegelijk kunt zijn mis je in Haren vergaderingen en bijeenkomsten. Het begrip van anderen voor jouw afwezigheid heb je ook nodig om hier te kunnen leven.

Nette kleren,gewoon 's door het dorp slenteren, naar de markt in Haren, het zijn dingen waar we ons op verheugen. Je waardeert het opnieuw. Toch is het ook iedere keer weer zo dat het lichaam zich sneller verplaatst dan de geest. We horen ook van Herman en Len dat het tijd kost weer te wennen aan de nieuwe locatie. In Haren moeten we weer wennen aan het lawaai, de stress en het gedoe. 't Komt allemaal goed maar niet in een dag. Het wacht op de aankomst van de geest.Het even geduld met ons.


En tenslotte
- zijn hier binnenkort verkiezingen voor rijk, provincie en gemeente. Je kunt nu al jouw stem uitbrengen. Want stel  nu dat het de 19e mooi weer is dan kun je gewoon het bos in en paddenstoelen en bessen zoeken en hoef je niet meer te gaan stemmen.
Dat is nog 's kiezersgericht.
-het is ongemeen spannend en de beloftes vliegen je om de oren
-"wat gelooft u nu eigenlijk zelf van al uw mooie verhalen"was een terechte vraag van een nuchtere kiezer tijdens een radiodebat.


- en de bossen hier liggen nu vol met grote velden rendiermos.


Deze blog sieren we op met een paar rustieke foto's van Nordibacka.

Beste lezers: tot ziens in Haren wanneer we weer thuis zijn.

Elsbeth en Henk